ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΟΝΟΣΤΗΡΙΩΤΗ, ΟΛΓΑ ΣΤΑΥΡΟΥ
16/11/09-25/01/10
Στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη πάντα κοιτάγαμε πίσω για να μπορούμε να προχωρούμε μπροστά. Στις σκάλες του κτιρίου, οι σπουδαίοι καλλιτέχνες του χτες κρύβονται πίσω από τα κάδρα τους και με άγρυπνο μάτι κοιτούν εκείνους που σήμερα φτιάχνουν την τέχνη του αύριο.
Το βλέμμα του δάσκαλου στραμμένο στο χέρι του μαθητή. Αυτή ήταν πάντα η πορεία της τέχνης στον τόπο μας, κι όταν συνεχίζει να υπάρχει, οφείλουμε να την προβάλουμε. Οι σχολές είναι κτίρια, αλλά είναι και άνθρωποι, είναι έργα που τραβάνε το δρόμο τους πάνω σε μια λεπτή γραμμή – θα σταθούν όρθια μέχρι το τέλος ή θα πέσουν;
Ο κίνδυνος είναι γλυκός, η αδρεναλίνη κάνει την πτώση ανώδυνη, τη νίκη όμως θριαμβευτική. Στη νίκη πιστεύουμε και γι’ αυτό θερίσαμε το σπόρο που άρχισε να καρπίζει. Η Δήμητρα Κληρονόμου, ο Δημήτρης Μακρής, η Γεωργία Μοναστηριώτη και η Όλγα Σταύρου είναι οι καρποί που έσκασαν μέσα στο βαλτώδες χωράφι της σύγχρονης ζωγραφικής.
Τύλιξαν το έμφυτο ταλέντο τους με επιμονή και σκληρή δουλειά, ώσπου ξαφνικά αποκαλύφθηκε ένας κόσμος αλλιώτικος, ο δικός τους κόσμος. Εκείνος της Δήμητρας Κληρονόμου έχει μια παιχνιδιάρικη διάθεση, με πρόσωπα και σώματα ολοζώντανα, ρεαλιστικά, που μιλούν όμως τη δική τους γλώσσα. Πίσω από τις χειρονομίες τους κρύβεται ένας γρίφος, πίσω από τα χρώματα ένα συναίσθημα και είναι δύσκολο, αλλά τόσο ευχάριστο να μαντέψεις.
Στα μάτια της Γεωργίας Μοναστηριώτη καθρεφτίζονται νοσταλγικά τοπία, πορτοκαλί δειλινά και κιτρινισμένα φύλλα στα δέντρα. Άλλα χορεύουν χαρούμενα στον ιμπρεσιονιστικό ρυθμό που χτυπά μελωδικά πίσω τους, κι άλλα στέκουν αγέρωχα μ’ έναν αμείλικτο ρεαλισμό στην όψη τους. Ο κόσμος του Δημήτρη Μακρή βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη ζωγραφική και την ποίηση.
Στίχοι που ζωντανεύουν εικόνες, συνθέσεις που τρεμοσβήνουν κάτω από το φως των κεριών, απροσδιόριστα, ονειρικά τοπία που τα ξέβρασε ο χρόνος. Ρεαλισμός και σουρεαλισμός δουλεύονται με εξαιρετική λεπτομέρεια, και δημιουργούν μια μελαγχολική διάθεση. Τέλος, η άσβεστη επιθυμία της Όλγας Σταύρου για καλλιτεχνική δημιουργία, φυλακίζει τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις.
Φύση άνθη και ζώα, άνθρωποι, πρόσωπα και σώματα, γεμίζουν κάθε λογής επιφάνεια, από τελάρα και καμβάδες μέχρι αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Ανάμεσα στις ρεαλιστικές απεικονίσεις της, κάποτε ξεπροβάλλουν αέρινες φιγούρες και ροζ τοπία που σφύζουν από ρομαντισμό και αφαίρεση.
